Over Hanna.
Al vanaf mijn kindertijd ben ik aan het tekenen en schrijven. Dit zag ik niet als een bijzonder talent, totdat een klasgenoot op de middelbare school zei ‘misschien moet je kunstacademie gaan doen’. Ik deed daar toen nog even niets mee en begon aan Sociale Studies. Na het propedeusejaar werd ik, na een tweede auditiepoging, alsnog toegelaten bij de theatergroep waar ik al vanaf mijn 14e graag bij wilde. In dat theatertussenjaar kwam ik erachter dat ik voor de groep staan en creatief bezig zijn, heel leuk vond. Ik besloot daarom niet verder te gaan met mijn sociale opleiding en deed toelating op de Acteursopleiding (drie dikke nee’s) en op de Kunstacademie (een kleine potentiële ja). Zodoende begon ik aan de Docentenopleiding Beeldende Kunst en Vormgeving. Na drie maanden kwam ik thuis te zitten met burn-out en depressie klachten.
Met hulp kwam ik daar gelukkig weer bovenop en mijn zoektocht naar ‘wat dan wel’ leidde tot precies dezelfde opleiding, waar ik toen opnieuw aan begon. En met succes deze keer. De inkt van mijn diploma (2015) was nog nat toen ik aan het werk ging als docent Beeldende Vorming. Met veel liefde en plezier gaf ik les aan pubers op zowel regulier als speciaal voortgezet onderwijs. In 2018 zegde ik mijn vaste contract op omdat ik voelde dat ik meer wilde ontdekken, ik wilde kijken wat er buiten de schoolmuren te doen was! Er bleek heel veel leuks te doen, en zo komt het dat ik de afgelopen zes jaar als zakelijk tekenaar gewerkt heb. In die rol heb ik bij veel verschillende organisaties een kijkje in de keuken kunnen nemen. De komende tijd wil ik me meer focussen op mijn kunst en het teams begeleiden in het opdoen van nieuwe inzichten.
Waar ik in mijn twintiger jaren dacht ‘wat een gekke route’ als het om opleidingen ging, kan ik, nu ik 35 ben, juist blij zijn met het pad wat ik heb afgelegd. Ik heb er heel wat zelf- en mensenkennis door opgedaan, en ik heb geleerd dat wanneer iets een 1e keer niet lukt, het zomaar een 2e keer wel kan werken! En dat, wanneer ik trouw ben aan mezelf, dit vaak ook goed voor de ander is.
Ik ben gelukkig getrouwd met Remco en trotse mama van onze tien maanden oude dochter. Ons huis is de helft van de week en weekenden goed gevuld wanneer de twee oudere (stief)kids er zijn en met onze labradoodle Salto is het dynamische plaatje compleet. In deze gezinsdrukte vind ik het soms best zoeken naar de balans (als dat bestaat), maar het helpt ook om goed te voelen wie en wat echt belangrijk is.
